LICHO - HISTORIA

Jej historia zaczyna się i kończy dość standardowo. Zaczyna się bowiem w sierocińcu, a kończy w Hogwarcie, co zapewne powoduje, że jej historia staje się maksymalnie wtórna i nieciekawa, w dużej części tak zresztą jest.  Jej matka była młoda i nie chciala dziecka. Ani wtedy, ani w najbliższych latach i nie wyobrażała sobie zmienić tego postanowienia. I choć jej mąż miał wiele przeciwko, zaraz po urodzeniu dziecko oddała do sierocińca, nie nadając mu nawet imienia. Niemowlęciu poszczęściło się jednak bardziej niż jakiemuś tam Riddle’owi, albo nienarodzonemu jeszcze Potterowi, bowiem zauważona w domu dziecka, została przygarnięta do rodziny zastępczej czarodziejów, gdzie razem z czwórką podobnych sobie dzieci, wychowywała się w umiarkowanym szczęściu i jeszcze bardziej umiarkowanym dostatku do ósmego roku życia, kiedy to nagle o szczenięciu przypomniało się matce. W wieku ośmiu lat dziewczynka kończyła właśnie pierwszą klasę podstawówki, z nienajgorszymi ocenami i dobrą opinią wychowawczyni. Okazała gadatliwą i raczej przyjazną, choć nie zawsze potrafiącą zaskarbić sobie przyjaźń innych dzieci dziewczynką o urodzie chudziutkiego, leśnego duszka i dzikawej naturze. W dokumentach miała wpisane imię Anne, chociaż przysięgam, że nikt jej tak nie nazywał, odkąd mała nauczyła się mówić, a co za tym idzie, protestować w na tyle zrozumiały sposób, by wiedzieć, przeciw czemu protestuje. Kobieta, która nawet nie raczyła nazwać dziecka, kierowana jakimś dziwnym impulsem, odszukała dziewczynkę i nie wiem jakim sposobem, oskarżając przy okazji rodzinę o zaniedbania, ściągnęła ją powrotem do domu. Ciężko było małą Licho przyzwyczaić do nowego trybu życia, naprawdę. Po pierwsze, matka nie wydawała się jej do końca matką, oraz nie bardzo rozumiała, czemu jej mama chce, by ta tolerowała własne imię. Nie bardzo chciała też poddać się jedynej świętej zasadzie panującej w domu – Zero Magii. Wychowana w rodzinie czarodziejskiej, nie wiedziała, czemu jej mama, znająca przecież magię tak bardzo nie chce jej w domu. Nie wiedziała jeszcze wtedy, że to ze względu na tatę, który nigdy nie mógł dowiedzieć się, że pod jego dachem mieszkają dwie czarownice. Dopiero lata później Licho zrozumiała, że w rodzinie zastępczej znalazła się właśnie dlatego, by ojciec nie dowiedział się o magii, bo jak wiemy, małe dzieci są nieobliczalne. Lecz jednak, przyzwyczajona do domu, w którym lewitują garnki, mogła przyzwyczaić się do nowych zasad? Nie. I tak oto, biedny mugol dowiedział się o kilku nieznanych mu dotąd szczegółach o życiu. Matka Licha się załamała. Chciała pozbyć się córki, lecz było już za późno, nie chciała już popełniać błędów. Wybaczyła małej, a mała wybaczyła ponoć jej. Stworzyli żyjącą w umiarkowanym dostatku i bardzo umiarkowanym szczęściu rodzinę, pełną strachu przed przyszłością, szeptów i kłótni. Cała trójka z ulgą przyjęła moment przyjścia listu z Hogwartu, gdy Licho zaczęła znikać z ich życia na większość roku. Wtedy dopiero życie Woodów zaczęło wracać do względnej normalności.

Historia Licho w Hogwarcie toczyła się spokojnym, choć nie niepozbawionym wzlotów i upadków rytmem. W wieku 15 lat nauczyła się animagii, choć nigdy nie była entuzjastką pilnej nauki. Aktualnie uczęszcza na kurs teleportacji.