Syriusz Black III

 „Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego” 

Syriusz Black III - Toujours Pur

(…)Cała pewność siebie uleciała z Syriusza niczym powietrze z przedziurawionej dętki, gdy głos Minewry McGonagall odczytał: „Black, Syriusz”. Czuł na sobie palące spojrzenia uczniów przystrojonych w zielone szaty, ale nie tym przejmował się najbardziej. Gdzieś w tyle, pośród pierwszoroczniaków nie mniej przerażonych od niego, stał chłopiec w okularach, którego poznał w przedziale Ekspres Hogwart. Ktoś z kim Syriusz po raz pierwszy znalazł wspólny język.
 Przełykając głośno ślinę zatrzymał wzrok na wystrzępionej tiarze spoczywającej na taborecie. Pokonał ostatnie kroki, nie słysząc już niczego poza głośnym szumem w uszach, a kiedy kapelusz opadając na oczy przysłonił mu widok na cały świat odetchnął w duchu uspokojony nagłą ciemnością  – zaraz będzie miał to za sobą.
 -Widzę w tobie duży potencjał, chłopcze – zaskrzeczał głosik w jego głowie. - Dużo sprytu, inteligencja… dzięki tym cechom pasujesz jak każdy z twojego rodu do Domu Węża, – usłyszał i poczuł obezwładniające ukłucie niesprawiedliwości. Przecież nie był taki jak oni! – jesteś też bardzo butny – kontynuował stary kapelusz, a serce młodego Blacka zabiło szybciej. -Butny i odważny. Taak, wiesz czego chcesz… Ale czy jesteś tego pewien? Nie będzie lekko…- Niczego nie był w tym momencie bardziej pewien, a tiara najwyraźniej wysnuła to z najgłębszych zakamarków jego umysłu, bo rzekła:  W takim razie… Mój wybór może być tylko jeden, GRYFFINDOR!

 Wielkiej Sali nie zalała salwa owacji. Syriusz się jednak nie przejmował gęstą i niezręczną konsternacją jaka zapanowała przy stole Ślizgonów i zdziwieniem Gryfonów, łypiącym z nieufnością na ciemnowłosego chłopca, który ze zwycięskim uśmiechem powędrował do stołu Gryfonów nieświadom faktu, że pierwsze dni w Domu Lwa dla takiej czarnej owcy jaką w tym miejscu niewątpliwie stanie się Black wcale nie będą łatwe.
 Czarne oczy Bellatrix wbijały lodowate spojrzenie w kuzyna, który jednak był zbyt zaabsorbowany trzymaniem pod stołem kciuków za przydział Pottera aby zwrócić na nią uwagę. 

Syriusz jest pierwszym ze „Szlachetnego i Starożytnego Rodu Blacków”, który trafił do innego domu niż Slytherin. Co więcej, domem tym okazał się Gryffindor.

Syriusz jest Huncwotem.

Syriusz jest kimś, w kim nie warto mieć wroga.

 Syriusz jest animagiem.

Z natury dynamiczny buntownik-arystokrata.
Zawsze go wszędzie pełno. Nadpobudliwy i głośny. Niepoukładany – jeśli zacznie robić coś wbrew regułom to po całej linii; począwszy od dobierania z rozmysłem skarpetek nie do pary, a skończywszy na... upodobaniach seksualnych.
Wyrachowany i powściągliwy w chwilach kiedy najdzie go ochota na taki styl bycia.

Odważny, choć częściej lekkomyślny i niebezpieczny. Nie martwi się konsekwencjami, dopóki nie staje z nimi twarzą w twarz. Bez zawahania naraża się na różnorodne niebezpieczeństwa jeśli tylko odnajduje w tym namiastkę rozrywki. W końcu nie na darmo się mówi, że Blackowie we krwi mają szaleństwo. 

Carpe diem.

Szybko się nudzi, a wtedy potrafi zabawić się cudzym kosztem.

Mściwy – z nawiązką odpłaca się za krzywdy swoje i swoich bliskich.

Uzdolniony i inteligentny, choć ciężko w to uwierzyć komuś kto zaglądał w jego szkolne wyniki. Wystarczy jednak wdać się z Huncwotem w potyczkę aby przekonać się o jego bystrości i płynnej łatwości z jaką przychodzi mu obywanie się z czarami.

Zagubiony, ale który nastolatek nie jest? 

Nieobliczalny, nonszalancki, teatralny.
Szczery, ale umiejętnie posługujący się kłamstwem jeśli sytuacja tego wymaga.

Siebie oszukuje chyba jeszcze częściej niż innych.
Lojalny zarówno w stosunku przyjaciół jak i wobec wyznawanych zasad.
Stabilny emocjonalnie, ale przerażony trwałym uwiązaniem się do jednej osoby ma problemy z dochowaniem wierności.
Bez skrupułów wykorzystuje swoje mocne atuty, a takowych ma szeroki wachlarz.

  

„Koniec psot!”

 

[Otwarty na wszelkie wątki i powiązania.]